Μια φανταστική ή και όχι ιστορία

Είμαστε στα 1994 σε ένα μίκρο ορεινό χωριό κάπου στην Πίνδο την πέρα Ραχουλα

Δυο άνθρωποι ,καθώς πλησιάζουν η κοινοτικές εκλογές , είναι υποψήφιοι για προεδροι ο Γιωργής Πιθηκουκουρας και ο Γιάννης Τρεχαγυρευοπουλος.Τα δυο καφενεία του χωριού είναι χωρισμένα, καθώς ο κάθε καφετζής υποστηρίζει διαφορετικό υποψήφιο επίσης και  υπόλοιπο χωριό όμως είναι χωρισμένο επειδή έχουν βάλει υποψήφιους συμβούλους από όλα τα σόγια.

Και οι δυο τους είναι πενηντάρηδες , καλοί οικογενειάρχες, αρκετά πετυχημένοι επαγγελματικά ο ένας με τα χωράφια και τα μαστορέματα και ο άλλος με τα γιδοπρόβατα. Οι δυο τους ήταν ήρεμα παιδιά στη χούντα και φανατικοί Πασοκοι στη συνέχεια,

ειδικότερα αφού σαν σύμβουλοι του προηγούμενου προέδρου πήραν αρκετά λεφτά από τις επιδοτήσεις (να μη πω ψέματα δώσανε κάτι και στους άλλους) το καιρό της ΑΛΛΑΓΗΣ . Πάντως τώρα είναι ανεξάρτητοι ,αν και τριγυρνούν τα βουλευτικά γραφεία ελπίζοντας σε κανα τηλέφωνο της τελευταίας στιγμής.

Με αυτά κι αυτά έφτασε το βράδυ το εκλογών και με μετρημένα όλα τα κουκιά ο Πιθηκουκουρας κέρδισε τις εκλογές με 110 σταυρούς έναντι 90 του Τρεχαγυρευοπουλου

Τα τέσσερα επόμενα χρόνια και ώσπου το χωριό να μπει σε καποδιστριακό δήμο ,ο Πηθηκουκουρας έκανε αρκετά έργα μεγάλωσε το σπίτι του, έφτιαξε το δρόμο που περνούν από τα χωράφια του , καλυτέρεψε τη πλατεία στο καφενείο του πάνω μαχαλά  αφού ο καφετζής ηταν ο δικός του, έκανε τη ποτίστρα δίπλα στο μαντρί του Μήτσου του μουγκού άσχετα αν δε βόλευε κανένα άλλο κοπάδι και πάντα τα έργα τα έκανε ο παλιός του συνέταιρος στα μαστορέματα ο Φωτ’ς της Παναγιως ,που ονομάστηκε και εργολάβος , διότι δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα καθότι είχε το γαμπρό του στη νομαρχία και δε τα έψαχνε κανείς.

ο Γιάννης Τρεχαγυρευοπουλος όλο αυτό το καιρό τον κατηγορούσε τον Πιθηκουκουρα οτι κάνει τα πάντα  μόνο για τους δικούς του και πως στις άλλες εκλογές θα αλλάξουν ριζικά τα πράγματα.

Όταν ήρθε ο Οκτώβρης του ’98 και κάτω από τη πίεση τον τοπικών βουλευτών του Πασοκ οι δυο τους έδωσαν τα χεριά, ξέχασαν τις »κουβέντες στα καφενεία» και οι δυο τους »πάλεψαν» για το ΄΄ καλό ΄΄του νέου  καποδιστριακού δήμου Ραχούλας.

Τώρα θα πείτε .ρε ναύτη τι θες να πεις με όλα αυτά?

θέλω να πω οτι μερικές φορές το ψάρι βρωμάει ως την ούρα όχι μόνο στο κεφάλι και αυτό στη χωρά μας ήταν κάτι σαν εθιμικό δίκαιο και αξίωμα διοικητικής λειτουργίας.

Γιατί αν οι πιθηκουκουρες και τρεχαγυρευοπουλοι όλης της χώρας ,οι οποίοι διοίκησαν χωρίς αγάπη για τον τόπο τους ακόμα και το μικρότερο χωριό , αλλά με κριτήριο το κόμμα ,τη ψήφο και κυρίως της τσέπες τους,

φανταστείτε τι έγινε σε νομαρχίες και υπουργεία.

Πριν με κατηγορηθώ ότι κάνω το πάγκαλο και λέω ότι όλοι μαζί τα φάγαμε , θέλω να πω πως ΟΠΟΙΟΣ πραγματικά θέλει να αλλάξει κάποια στιγμή αυτόν τον άμοιρο τόπο, πρέπει να ξεκινήσει από εκεί ,

από το μικρότερο κομμάτι της διοικητικής εξουσίας  καταργώντας επιτέλους το απαράδεκτο της αντιπροσωπευτικότητας  και δημιουργώντας  πραγματικούς δημοκρατικούς θεσμούς, φτιάχνοντας έτσι τη βάση για να πάμε κάποια στιγμή απο το ξεπερασμένο republic στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ !!!