Από τα επεισόδια του περσινού Φλεβάρη και μετά , λέω ότι κάνουμε πάντα το ίδιο λάθος:
μαζευόμαστε στο Σύνταγμα , φωνάζουμε , διαμαρτυρόμαστε, συζητάμε ,
στο τσακίρ κέφι πίνουμε καμιά μπύρα,
οι μπάτσοι μας ρίχνουν χημικά, εμείς καμιά πέτρα και καμιά μολότοφ
και όλοι μαζί γυρνάμε σπίτι!
Και εκεί αρχίζουμε τα κλάματα για τα μετρά και ότι μας πηδάν τη ζωή και κτλ!
είναι σαν να θέλουμε να κερδίσουμε έναν πόλεμο που μαζευόμαστε έξω από τα τείχη της πόλης μας και να καλούμε τον εχθρό να πολεμήσουμε, αντί να πάρουμε το στράτευμα και να πολεμήσουμε έξω από τα κάστρα του εχθρού!
Και καλά θα πουν μερικοί τι να κάνουμε ?Να κάτσουμε στο καναπέ?Να παύουμε τα όπλα ? Όχι πρέπει να κάνουμε μερικές απλές κινήσεις:
1. Το κίνημα κατάληψης της πλατείας Κολωνακίου
με αυτό το τρόπο του αποκόβουμε από τα κυριλέ μέρη του κέντρου!
2. Ξεκινάμε μεγάλη αγωνιστική πορεία από το σταθμό του ηλεκτρικού
στη Κηφισιά μέχρι το Πολιτεία τεννις κλαμπ όπου θα κάνουμε καθιστική διαμαρτυρία
3.Το κίνημα κατάληψης όλων των πλατειών : Κηφισιάς , Νέας Ερυθραίας,Άνοιξης,Εκάλης
άμα πάμε έξω από τα σπίτια τους μπορεί και κάτι να βγει
μπορεί και να μας προσέξουν!
Εξάλλου όπως λένε και οι σοφοί βλαξ δε είναι αυτός που ψάχνει κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο
να λύσει κάποιο πρόβλημα
αλλά αυτός που με τα ίδια δεδομένα προσπαθεί να βγάλει διαφορετικό αποτέλεσμα!
nicktheseaman 
Συμφωνώ, πολύ ωραίες ιδέες. Έχω πει κατά καιρούς τέτοια πράγματα, και με κοιτάνε σαν ούφο!
Κερασιά δε γίνεται αλλιώς μέτρα πόσες φορές από το Μάιο του ’10 γίνεται ακριβώς το ίδιο , μπορώ να μετρήσω καμιά δεκαριά απεργίες συν τους δυο μήνες πέρσι στο σύνταγμα, πάει πολύ!